Soms ontmoet je iemand die een paar levens aan ervaringen lijkt te hebben meegemaakt. Eén van die mensen is Leomana Turalde, zoon van een hula-dansende moeder en een meesterlijke houtsnijvader. Leomana, een jonge inheemse Hawaiiaanse gevechtsveteraan, heeft meerdere dienstreizen als Amerikaanse marinier voltooid en heeft onderweg meer dan twintig landen bezocht. Leomana is ook een professionele fotograaf en een tijdlang cameraman op sprongen voor Skydive Hawaii.
In de voetsporen van zijn moeder danst hij ook hula en heeft hij een dochter die ook danst. Als fervent cultureel beoefenaar van alles wat met Hawaiiana te maken heeft, lag Leomana's focus de laatste tijd op - richting de sterren - als student aan de Universiteit van Hawai'i bij Mānoa's Astrofysica-programma. Ongeacht zijn opwaartse blik is het blijven pono en de zorg voor het 'āina (land) een prioriteit van hem die onwankelbaar blijft. Tijdens een recente wandeling aan de oostkant van O'ahu deelde Leomana zijn gedachten en zijn aloha.
--image_block_a--
Ben je altijd al dol geweest op wandelen en het verkennen van de natuurlijke plekken van Hawaï?
Nee, mijn vader heeft eigenlijk nooit gewandeld. Mijn vader zit in een rolstoel, dus hij leerde me duiken, zwemmen en vissen, maar niet wandelen of de bergen in. Dat heb ik allemaal zelf moeten leren. Als ik op een plek op het Big Island wilde gaan surfen, zou ik zes kilometer moeten reizen om er te komen. Ik wandelde met een plank door de lavavelden en bouwde vervolgens de vaardigheden op. Daarna ging ik bij de mariniers en liep door het land, waardoor mijn vaardigheden nog verder werden vergroot. Sinds ik na de mariniers terug naar Hawaï ben verhuisd, ga ik nog steeds bijna elk weekend met mijn vrienden de natuur in.
Wat is een van je favoriete dingen aan de loefwaartse O'ahu-wandelingen? Dit is best gaaf omdat je nu de visvijver kunt zien. Dat was pas het afgelopen jaar dat ze het bouwden en daarvoor kon je maar één muur zien die halverwege de oceaan uitstak. Nu kun je in principe de hele vijvercirkel zien. Ze bouwden de rotsen op. Ze hadden een paar gezinswerkdagen en alle gezinnen uit dit gebied aan de oostkant kwamen hierheen om te helpen deze vijver weer op te bouwen. Ik denk dat dat het thema van de afgelopen drie jaar is: het opbouwen van de oude structuren van de inheemse Hawaiianen. Dat is wat pono is.
--video_block--
Als mensen dit pad komen bewandelen, wat denk je dan dat het belangrijkste is om in gedachten te houden als je van deze ruimte geniet?
Ik zou zeggen: laat het je eerst inspireren, want inspiratie leidt meestal tot actie. Als je geïnspireerd kunt raken door het uitzicht en hoe mooi dit is, en je kijkt om je heen en hebt ontzag voor de natuur, dan zul je geïnspireerd worden om deze te behouden. Je zult herkennen dat we naar plaatsen als deze komen om even weg te zijn van de gebouwen en door de mens gemaakte dingen. Dus als je zwerfvuil ziet, raak je geïnspireerd om het van deze plek te verwijderen en deze plek gezond te houden.
Dat is logisch, leven met dat soort respect voor onze natuurlijke wereld.
Ja, ik probeer altijd een plek als deze beter achter te laten dan ik hem aantrof, alleen maar omdat ik weet dat mensen het na mij zullen bezoeken, en ik wil dat ze een goed gevoel hebben over de mensen die hier vóór hen zijn geweest. Zoals: "Oh, die man zorgt voor het gebied, hij heeft het schoongemaakt en het pad voor ons gemaakt om te wandelen." En hopelijk inspireert dat sentiment mensen om hetzelfde te doen.
--image_block_b--
