De eerste week van april gebeurde er iets inspirerends. We plaatsten een post die duizenden reacties en berichten van hoop en aloha ontving, en veel oprechte verhalen over wat er in de frontlinie gebeurt terwijl onze 'ohana zich door deze wereldwijde pandemie heen worstelt. Die dag hebben we schoenen weggegeven aan de helden in onze gemeenschappen, en we willen enkele van die verhalen met jullie delen terwijl we een grote mahalo blijven sturen naar degenen die voor ons allemaal zorgen.
Als geregistreerde verpleegster in het Universitair Ziekenhuis in New Jersey heeft Jennifer F. non-stop gewerkt op de afdeling spoedeisende hulp om de levens te redden van degenen die getroffen zijn door COVID-19. Hier is haar verhaal:
"Ik ben al 28 jaar verpleegkundige. Ik heb verpleegkunde gedaan in allerlei situaties en omgevingen. Ik kan gerust zeggen dat zoiets als deze pandemie nog nooit eerder is gebeurd. Ik dacht altijd dat mijn dagen op de afdeling spoedeisende hulp waanzinnig waren." "Maar nu is het een gekkenhuis. Het is een echt rampgebied. We barsten letterlijk uit onze voegen met mensen die op brancards liggen aan weerszijden van de hal rondom de verpleegpost. Patiënten roepen of huilen van de pijn en het lijden. In sommige gevallen situaties is het het geluid van de strijd om te overleven. Onder al het lawaai, geschreeuw en alarm dat voortdurend in alle richtingen afgaat, hoewel er een onderliggend gevoel van kalmte, richting en doelgerichtheid heerst. Als een team van medische professionals uit alle lagen van de bevolking en specialismen zijn we uitsluitend gefocust op het redden van mensen van de dood. Het is ontzagwekkend om mijn collega's in actie te zien, en zij inspireren mij elke dag. We lopen om zeven uur 's ochtends binnen, we kruipen bij elkaar om de nieuwe richtlijnen voor die dag te bespreken, en vanaf op dat moment stappen we de afdeling spoedeisende hulp binnen om onze gezichtsmaskers, gelaatsschermen, beschermende jassen en handschoenen aan te trekken - en we stoppen geen minuut. Er zijn geen koffiepauzes, geen water, geen toiletpauzes en zelden krijgen we een substantiële maaltijdpauze. We gaan als een gek, van de ene kritieke patiënt naar de andere, totdat we twaalf uur later opkijken en de gezichten van onze vervangers vinden. Vanaf daar hebben we een korte uitstel voordat we terugkeren en opnieuw beginnen. Te midden van dit alles zijn we bang. We zijn bang om ziek te worden en te sterven. We zijn bang om het virus door te geven aan onze dierbaren. We zijn bedroefd door het verlies van enkele van onze collega's en maken ons zorgen over degenen die ziek zijn en in het ziekenhuis zijn opgenomen. We zijn moe, maar we blijven terugkomen om het opnieuw te doen. Wij moeten er zijn voor de zieken en stervenden, omdat niemand anders dat kan. Er zijn op dit moment geen familie of bezoekers toegestaan, dus we troosten ze ook en zorgen voor ze alsof ze van ons zijn. Wij doen elke dag ons uiterste best om een verschil te maken in dit leven. We bidden dat we snel uitstel zullen zien. Er zijn veel individuen en bedrijven geweest die hun uitstorting van liefde en steun hebben getoond voor het werk dat we doen, en namens ons allemaal danken wij u omdat we dit niet alleen konden doen. Mahalo."
