Ontmoet Jennifer F., geregistreerd verpleegster
De eerste week van april gebeurde er iets inspirerends. We plaatsten een bericht dat duizenden reacties en berichten van hoop en aloha ontving, en veel hartverwarmende verhalen over wat er gebeurt aan de frontlinies terwijl onze 'ohana worstelt met deze wereldwijde pandemie. Die dag hebben we schoenen weggegeven aan de helden in onze gemeenschappen, en we willen een aantal van die verhalen met jullie delen terwijl we een groot mahalo blijven sturen naar degenen die voor ons allemaal zorgen.
Als gediplomeerd verpleegster in het University Hospital in New Jersey heeft Jennifer F. non-stop gewerkt op de spoedeisende hulp om de levens te helpen redden van mensen die getroffen zijn door COVID-19. Hier is haar verhaal:
"Ik ben al 28 jaar geregistreerd verpleegster. Ik heb in allerlei situaties en omgevingen verpleegd. Ik kan gerust zeggen dat niets zoals deze pandemie ooit eerder is gebeurd. Ik dacht altijd dat mijn dagen een gekkenhuis waren op de spoedeisende hulp. Maar nu is het een gekkenhuis. Het is een echt rampgebied. We barsten letterlijk uit onze voegen met mensen die op brancards liggen aan beide kanten van de hal rond de verpleegpost. Patiënten roepen of huilen van de pijn en het lijden. In sommige situaties is het het geluid van de strijd om te overleven. Onder al dat lawaai, geschreeuw en alarm dat voortdurend in alle richtingen afgaat, gaat echter een onderliggend gevoel van rust, richting en doelgerichtheid schuil. Als een team van medische professionals uit alle lagen van de bevolking en specialismen zijn wij er uitsluitend op gericht mensen te behoeden voor de dood. Het is ontzagwekkend om mijn collega's in actie te zien, en ze inspireren me elke dag. We komen om 7 uur 's ochtends binnen, we overleggen over de nieuwe richtlijnen voor die dag, en vanaf dat moment stappen we de afdeling spoedeisende hulp binnen om onze gezichtsmaskers, gelaatsschermen, beschermende jassen en handschoenen aan te trekken - en we stoppen geen minuut. Er zijn geen koffiepauzes, geen water, geen toiletpauzes en zelden krijgen we een substantiële maaltijdpauze. We gaan als een gek van de ene kritische patiënt naar de andere, totdat we 12 uur later opkijken en de gezichten van onze vervangers zien. Daarna hebben we een korte pauze voordat we teruggaan en opnieuw beginnen. Te midden van dit alles zijn we bang. We zijn bang om ziek te worden en te sterven. We zijn bang om het virus door te geven aan onze geliefden. We zijn bedroefd over het verlies van sommige collega's en bezorgd over degenen die ziek zijn en in het ziekenhuis liggen. We zijn moe, maar we blijven terugkomen om het opnieuw te doen. We moeten er zijn voor de zieken en stervenden omdat niemand anders dat kan. In deze tijd is geen familie of bezoek toegestaan, dus we troosten hen en zorgen voor hen alsof ze van ons zijn. We doen elke dag ons uiterste best om een verschil te maken in dit leven. We bidden dat er snel uitstel komt. Er zijn veel mensen en bedrijven geweest die hun liefde en steun hebben betuigd voor het werk dat wij doen, en namens ons allen danken wij u omdat wij dit niet alleen konden doen. Mahalo."
