Over de hele wereld, ongeacht in welke stad of land u zich bevindt, komen dierbaren, vrienden en familie samen om de geschenken van het seizoen te vieren. Thanksgiving gaat, meer dan welke andere feestdag dan ook, precies daarover: danken voor alles waarmee het leven ons heeft gezegend.
En hoewel dankbetuiging absoluut een universeel idee is, varieert de specifieke manier waarop elke regio en etnische groep ervoor kiest om deze seizoensviering te vieren enorm. Dit draagt alleen maar bij aan de rijkdom en schoonheid van elke afzonderlijke, traditionele viering en men heeft het voorrecht om erbij te horen. binnenin.
Ik herinner me bijvoorbeeld duidelijk mijn allereerste Hawaiiaanse Thanksgiving, nu bijna tien jaar geleden. Geboren en getogen in het zuiden en tot dan toe, nadat ik elke feestdag had gevierd die doordrenkt was van de zuidelijke tradities van de Carolinas, moet ik toegeven dat het een heel dramatisch andere ervaring was, maar toch een die volkomen welkom en geweldig was. Dat eerste jaar (en de bijna negen die sindsdien volgden) genoot ik van de gedeelde overeenkomsten van de feestdagen, zoals het vieren met vrienden en dierbaren, en ik begon ook de Thanksgiving-‘switcheroos’ te omarmen die Hawaï letterlijk met zich meebracht. de tafel.
In de handel werd de traditionele zuidelijke gefrituurde kalkoen van mijn oma gebracht, in plaats van buitenlandse varkensgerechten, geroosterd in de grond gevonden! Op de eilanden biedt het gebruik van een imu (een ondergrondse oven) de perfecte plek voor Hawaï's traditionele Thanksgiving-klassieker: kalua-varkensvlees. Uren en uren wordt dit vlees begraven totdat het later wordt opgegraven, zacht, sappig en zo van het bot glijdt. En niet alleen is het gerecht heerlijk, de tijd die je jaarlijks rond het vuur en de rook doorbrengt, smeedt vele diepe vriendschappen en een ohana-familie.
De zijkanten zijn ook verwisseld van mijn zuidelijke fixin's. Romige, gepureerde taters werden geruild met smakelijke taro. En als toetje? In plaats van de zoete aardappelschotel van tante Betty – een sinaasappelsmaak gesmoord in bruine suiker en verkoolde marshmallow – ontving ik op Hawaï een heerlijke, levendig paarse Okinawaanse zoete aardappeltaart.
Het was inderdaad, en is sindsdien, een gelukkige Thanksgiving.
Door Andy Beth Miller
Dankbetuigingen, waar je ook bent
Over de hele wereld, ongeacht in welke stad of land u zich bevindt, komen dierbaren, vrienden en familie samen om de geschenken van het seizoen te vieren. Thanksgiving gaat, meer dan welke andere feestdag dan ook, precies daarover: danken voor alles waarmee het leven ons heeft gezegend.
En hoewel dankbetuiging absoluut een universeel idee is, varieert de specifieke manier waarop elke regio en etnische groep ervoor kiest om deze seizoensviering te vieren enorm. Dit draagt alleen maar bij aan de rijkdom en schoonheid van elke afzonderlijke, traditionele viering en men heeft het voorrecht om erbij te horen. binnenin.
Ik herinner me bijvoorbeeld duidelijk mijn allereerste Hawaiiaanse Thanksgiving, nu bijna tien jaar geleden. Geboren en getogen in het zuiden en tot dan toe, nadat ik elke feestdag had gevierd die doordrenkt was van de zuidelijke tradities van de Carolinas, moet ik toegeven dat het een heel dramatisch andere ervaring was, maar toch een die volkomen welkom en geweldig was. Dat eerste jaar (en de bijna negen die sindsdien volgden) genoot ik van de gedeelde overeenkomsten van de feestdagen, zoals het vieren met vrienden en dierbaren, en ik begon ook de Thanksgiving-‘switcheroos’ te omarmen die Hawaï letterlijk met zich meebracht. de tafel.
In de handel werd de traditionele zuidelijke gefrituurde kalkoen van mijn oma gebracht, in plaats van buitenlandse varkensgerechten, geroosterd in de grond gevonden! Op de eilanden biedt het gebruik van een imu (een ondergrondse oven) de perfecte plek voor Hawaï's traditionele Thanksgiving-klassieker: kalua-varkensvlees. Uren en uren wordt dit vlees begraven totdat het later wordt opgegraven, zacht, sappig en zo van het bot glijdt. En niet alleen is het gerecht heerlijk, de tijd die je jaarlijks rond het vuur en de rook doorbrengt, smeedt vele diepe vriendschappen en een ohana-familie.
De zijkanten zijn ook verwisseld van mijn zuidelijke fixin's. Romige, gepureerde taters werden geruild met smakelijke taro. En als toetje? In plaats van de zoete aardappelschotel van tante Betty – een sinaasappelsmaak gesmoord in bruine suiker en verkoolde marshmallow – ontving ik op Hawaï een heerlijke, levendig paarse Okinawaanse zoete aardappeltaart.
Het was inderdaad, en is sindsdien, een gelukkige Thanksgiving.
Door Andy Beth Miller
