Navigeren door Baja: Hawaiiaans zeilen naar Mexico brengen – Verzending #3
Artikel geleverd door National Geographic
In het droge, met cactussen gevulde landschap van het noorden van Baja weerklinkt het gezoem van een dieseltruck terwijl deze een zorgvuldig gepakte lading de woestijnzon in begint te slepen. Deze aanhangwagen op sleeptouw is hier helemaal van het Hawaiiaanse eiland Kauai via Santa Cruz, Californië aangekomen. Vlak voordat we vertrekken, zoekt iedereen door het complex naar zijn laatste spullen (zonnebrillen, hoeden, radio's) en niemand weet zeker wat hij of zij nodig heeft voor de activiteiten van de dag. Terwijl we het assortiment voertuigen binnendringen, rennen degenen die de mogelijkheid om snel vast te komen niet op prijs stellen, naar de vrachtwagen met vierwielaandrijving. Eindelijk is de karavaan onderweg terwijl we de tien minuten durende tocht door twee arrojos maken en door de laatste dertig meter onverpakt zand rijden om onze bestemming aan de rand van de Vermilion Zee, ook bekend als de Zee van Cortez, te bereiken. Vele handen maken licht werk terwijl we beginnen met het verwijderen van de massaconfiguratie van riemen en opvulling die ons pakket hopelijk tijdens het lange woon-werkverkeer hebben beschermd. Terwijl elk stuk wordt gelost en op het zand wordt gelegd, tellen we ons geluk, want niets lijkt aanzienlijk beschadigd te zijn. Elk deel van de puzzel heeft een naam en na vertaling wordt het duidelijk dat wat we gaan samenstellen een correlatie heeft met de menselijke vorm. De kino, 'lichaam', is de hoofdromp waar alle roeiers zullen zitten. De kino heeft een manu ehu, 'neus', en een manu hoop, 'achtersteven'. Het woord manu is het Hawaïaanse woord voor 'vogel', wat de aanwijzing geeft dat dit vaartuig is ontworpen om met de wind mee te vliegen.
Traditionele sjortechnieken worden vervangen door snelle spanbanden om onze 'iako', of 'stempel gieken', en ama, 'stempel', met de hoofdromp te verbinden voor stabiliteit. Nadat we de trampolines hebben vastgezet waar onze tegenwichtgasten zullen zitten, is het tijd voor de meest gevoelige fase van de montage. De wind wordt gemeten om te beslissen waar we de neus van onze kano moeten richten, alleen dan is het veilig om de pe'a, "zeil", dat onze motor zal zijn, op het water uit te pakken. Nog een laatste radiocontrole terwijl extra peddels, water en de eerste ronde zeilers in de zeilkano Holopuni worden geladen, genoemd naar het sterrenbeeld Kleine Beer dat circulair aan de hemel van Hawaï draait. Op deze eerste zeilmiddag zijn we gezegend met een licht 10 tot 25 mijl per uur offshore wind, net genoeg om de basisprincipes van het sturen en overstag gaan van dit traditionele tuig te oefenen. In Baja beweegt de wind andersom dan ik op Hawaï gewend ben. De lucht boven de oceaan is warmer dan de lucht boven het land, waardoor er een drukverschil ontstaat. Terwijl de hoge druk boven het land verschuift naar de lage druk boven de oceaan, ontstaat door de beweging van die lucht offshore wind. Deze cyclus resulteert vlak voor zonsopgang in extreem turbulente winden, maar zoals we de volgende ochtend al snel zouden ontdekken, is de wind niet de enige natuurkracht die je bij zonsopgang tegenkomt.
Terwijl ze na een nachtrust op het koude zand staan, maakt de bemanning hun warme uitrusting klaar voor een vroege ochtendtocht. Halverwege de briefing over het zeilplan stokt het gesprek in een stilte terwijl een enorme uitademing het oppervlak van de oceaan doorbreekt. Iedereen draait zijn of haar hoofd om en ziet de onmiskenbare mist die achterblijft uit meerdere walvisblaasgaten op slechts 15 meter van de kustlijn. In een paniekerige razernij haasten we ons om de kano in het water te krijgen voordat de bultruggen ons zicht verlaten. Terwijl we ons op de laatst bekende locatie richten, vinden we alleen het overblijfsel van een vlek op het oppervlak, wat duidt op de nabijheid van de wezens beneden. Als een kat-en-muisspel blijft onze bemanning overal om ons heen verschillende groepen walvissen spotten en terwijl we verschillende keren proberen het gat te dichten, worden we beperkt door de windrichting en onze mogelijke zeilpunten.
Bij terugkeer aan wal vieren we de ochtend met huevos rancheros en handelsverhalen met de lokale kitesurfers die geïntrigeerd zijn door deze nieuwe uiting van door de wind aangedreven plezier. Ik leg ze uit dat deze zeilkano uniek is voor Hawaï en dat mensen er al generaties lang mee varen. In het dagboek van kapitein Cook schreef hij dat hij en zijn bemanning bij het binnenvaren van Kealakekua Bay in 1778 toekeken hoe meer dan duizend zeilkano's de oceaan om hen heen vulden. Onze tijd die we in Baja hebben doorgebracht, is een bewijs dat de Polynesische zeevaarttechnologie blijft groeien in nieuwe uithoeken van de wereld. Als er één les is, is het dat de oceaan niet iets is dat ons scheidt, maar dat het de brug is die ons allemaal verbindt. Om de reis te volgen, ga naar http://adventureblog.nationalgeographic.com/blog/the-adventurists/
