Navigeren door Baja: Hawaiiaans zeilen naar Mexico brengen - Dispatch #3

Artikel verstrekt door National Geographic In het droge cactuslandschap van Noord-Baja weerklinkt het gezoem van een dieseltruck die een zorgvuldig ingepakte lading de woestijnzon in sleept. Deze trailer is helemaal van het Hawaiiaanse eiland Kauai gekomen, via Santa Cruz, Californië. Vlak voor we vertrekken, zoekt iedereen in het verblijf zijn laatste uitrusting - zonnebrillen, hoeden, radio's - niemand weet zeker wat hij of zij nodig heeft voor de activiteit van die dag. Terwijl we in de verschillende voertuigen stappen, rennen degenen die niet graag vast komen te zitten snel naar de truck met vierwielaandrijving. Eindelijk is de karavaan onderweg en maken we de tien minuten durende tocht door twee arrojos en de laatste honderd meter uitgepakt sand om onze bestemming te bereiken aan de rand van de Vermiljoen Zee, ook bekend als de Zee van Cortez. Vele handen maken licht werk als we beginnen met het verwijderen van de massa's banden en vulling die ons pakket hopelijk hebben beschermd tijdens zijn lange reis. Terwijl elk onderdeel wordt uitgeladen en op de sand wordt gelegd, tellen we ons geluk, want niets lijkt ernstig beschadigd. Elk deel van de puzzel heeft een naam en na vertaling wordt het duidelijk dat wat we in elkaar gaan zetten verband houdt met de menselijke vorm. De kino, "lichaam", is de hoofdromp waar alle peddelaars zullen zitten. De kino heeft een manu ehu, "neus," en een manu hope, "achtersteven." Het woord manu is het Hawaiiaanse woord voor "vogel", wat aangeeft dat deze waterscooter ontworpen is om met de wind mee te vliegen.

Traditionele sjortechnieken worden vervangen door snelle ratels banden om onze 'iako', of 'stempels', en 'ama', 'uithouder', met de hoofdromp te verbinden voor stabiliteit. Nadat de trampolines zijn vastgezet waar onze tegenstribbelende gasten zullen zitten, is het tijd voor de gevoeligste fase van de montage. De wind wordt gepeild om te beslissen waar de neus van onze kano komt te liggen, pas dan is het veilig om de pe'a, "zeil", dat onze motor op het water zal zijn, uit te pakken. Een laatste radiocheck als extra peddels, water en de eerste groep zeilers in de zeilkano Holopuni worden geladen, genoemd naar het sterrenbeeld Kleine Beer dat circumpolair draait aan de hemel van Hawaï. Op deze eerste zeilmiddag zijn we gezegend met een lichte aflandige wind van 10 tot 15 mijl per uur, net genoeg om de beginselen van het sturen en overstag gaan van dit traditionele tuig te oefenen. In Baja beweegt de wind andersom dan ik in Hawaï gewend ben. De lucht boven de oceaan is warmer dan de lucht boven het land, wat een drukverschil veroorzaakt. Als de hoge druk boven het land verschuift naar de lage druk boven de oceaan, zorgt de beweging van die lucht voor aflandige wind. Deze cyclus resulteert in extreem turbulente winden vlak voor zonsopgang, maar zoals we de volgende ochtend al snel zouden merken, is de wind niet de enige natuurkracht die we bij zonsopgang tegenkomen.

Staande op de koude sand na een rustpauze van night maakt de bemanning haar warme uitrusting gereed voor een vroege ochtendzeil. Midden in de briefing van het zeilplan valt het gesprek stil als een enorme uitademing het oppervlak van de oceaan doorbreekt. Iedereen draait zijn of haar hoofd om en ziet de onmiskenbare mist van meerdere walvisblaasgaten op slechts 50 voet van de kustlijn. In paniek racen we om de kano in het water te krijgen voordat de bultruggen ons zicht verliezen. Op weg naar de laatst bekende locatie vinden we alleen een restant van een olievlek aan het oppervlak, wat de nabijheid van de dieren onder ons aangeeft. Als een kat-en-muisspel blijft onze bemanning verschillende groepen walvissen om ons heen zien en terwijl we verschillende keren proberen het gat te dichten, worden we beperkt door de windrichting en onze mogelijke zeilpunten.

Bij terugkomst aan wal vieren we de ochtend met huevos rancheros en wisselen we verhalen uit met de plaatselijke kitesurfers die geïntrigeerd zijn door deze nieuwe vorm van door de wind aangedreven plezier. Ik leg hen uit dat deze zeilkano uniek is voor Hawaï en dat mensen er al vele generaties mee varen. In het dagboek van kapitein Cook schreef hij dat hij en zijn bemanning bij het binnenvaren van de Kealakekua-baai in 1778 toekeken hoe meer dan duizend zeilkano's de oceaan om hen heen vulden. Onze tijd in Baja is een bewijs dat de Polynesische zeevaarttechnologie blijft groeien in nieuwe delen van de wereld. Als er één les is, dan is het dat de oceaan niet iets is dat ons scheidt, maar dat het de brug is die ons allen verbindt. Om de reis te volgen kunt u terecht op http://adventureblog.nationalgeographic.com/blog/the-adventurists/