HURT (Hawaii Ultra Running Team) is een groep die de Energizer Bunny te schande maakt, terwijl hij de tropische jungle van Oahu en de verzengende temperaturen van de zon bestormt. Deze Ultra Marathoners testen uithoudingsvermogen, wilskracht en – sommigen zeggen misschien zelfs – gezond verstand. Ze blijven maar doorgaan, en gaan, en gaan. Denk jij dat je hebt wat nodig is? Ontdek het nu, terwijl ik de dag doorbreng met trainen met HURT ohana (familie), op zoek naar wat dit extreme hardloopteam drijft.
Het eerste wat mij opvalt als ik naar de geplande trailhead rijd om mijn loopgroep te ontmoeten, is de glimlach en de sympathieke vertrouwdheid waarmee iedereen elkaar begroette. Ik moet toegeven dat ik had verwacht dat ik me veel meer dan een beetje minderwaardig zou voelen toen ik uit mijn auto stapte en me voorzichtig bij de groep voegde die wachtte om aan de vlucht te beginnen. Toch had ik de tijd niet moeten verspillen in mijn angst, aangezien elke loper mij met zoveel vriendelijkheid en aanmoediging verwelkomde.
Ik kreeg te horen dat de tocht vandaag een lus van 27 kilometer zou zijn, en toen ik mijn mond opendeed om mijn excuses te maken en terug te keren naar de goed gedempte veiligheid van mijn auto, greep de groep me unaniem bij de schouders en schudde zachtjes de angst en twijfel aan mezelf, regelrecht uit mij – met behulp van bevestigende woorden. En dus begonnen we.
Bill Rodgers, winnaar van vier Boston- en vier NYC-marathons, hoorde ooit zeggen: "De marathon kan je nederig maken." Nooit is dat citaat duidelijker geworden dan bij elke voetstap van de klim. Terwijl ik omhoog, omhoog, omhoog steeg, was ik verbaasd dat, terwijl ik me concentreerde op elke ademhaling die werd verantwoord, mijn medegezellen grappen maakten, verhalen vertelden en het laatste nieuws uit elkaars leven inhaalden.
Mijn houding toen ik aan de vlucht begon, was om mezelf gewoon niet voor de gek te houden en er levend uit te komen - om mijn gezicht te redden. En toch, terwijl de kilometers zich uitstrekten, wonnen de vriendelijkheid, de aanmoediging en het joviale geklets van deze gespierde trekkers mij. Mijn muren kwamen naar beneden, en ja, ik was vernederd. Terwijl mijn benen luider schreeuwden en mijn spieren zich kilometer na kilometer aanspanden, bereikte ik de spreekwoordelijke hardlopersmuur en reikte naar hen toe.
En ze waren er. Nooit eerder heb ik ooit kunnen nadenken over wat iemand zou bezielen om een marathon te lopen, of voor supermensen – een ultramarathon, tot dat moment. Door mij te verrassen met verhalen over hun eigen individuele 'eerste keren', powerbars en snacks aan te bieden om te delen, met waterflessen naar links en rechts te zwaaien en zelfs verschillende (zij het zweterige) knuffels te geven, heb ik deze megagroep die mij aanvankelijk zo had geïntimideerd, nu zag ze duidelijk: een gemeenschap van vrienden. Een familie van krijgers.
Dus, vraag je, over tropisch en ruig terrein, in de hitte van Hawaï, kilometers na mijlen, heb jij wat nodig is? Ik durf te raden: ja, het enige wat je hoeft te doen is komen opdagen en stap voor stap je familie volgen. Een Powerbar inpakken kan ook geen kwaad....
door Andy Beth Miller
Hardlopen met het Hawaii Ultra Running Team (HURT)
HURT (Hawaii Ultra Running Team) is een groep die de Energizer Bunny te schande maakt, terwijl hij de tropische jungle van Oahu en de verzengende temperaturen van de zon bestormt. Deze Ultra Marathoners testen uithoudingsvermogen, wilskracht en – sommigen zeggen misschien zelfs – gezond verstand. Ze blijven maar doorgaan, en gaan, en gaan. Denk jij dat je hebt wat nodig is? Ontdek het nu, terwijl ik de dag doorbreng met trainen met HURT ohana (familie), op zoek naar wat dit extreme hardloopteam drijft.
Het eerste wat mij opvalt als ik naar de geplande trailhead rijd om mijn loopgroep te ontmoeten, is de glimlach en de sympathieke vertrouwdheid waarmee iedereen elkaar begroette. Ik moet toegeven dat ik had verwacht dat ik me veel meer dan een beetje minderwaardig zou voelen toen ik uit mijn auto stapte en me voorzichtig bij de groep voegde die wachtte om aan de vlucht te beginnen. Toch had ik de tijd niet moeten verspillen in mijn angst, aangezien elke loper mij met zoveel vriendelijkheid en aanmoediging verwelkomde.
Ik kreeg te horen dat de tocht vandaag een lus van 27 kilometer zou zijn, en toen ik mijn mond opendeed om mijn excuses te maken en terug te keren naar de goed gedempte veiligheid van mijn auto, greep de groep me unaniem bij de schouders en schudde zachtjes de angst en twijfel aan mezelf, regelrecht uit mij – met behulp van bevestigende woorden. En dus begonnen we.
Bill Rodgers, winnaar van vier Boston- en vier NYC-marathons, hoorde ooit zeggen: "De marathon kan je nederig maken." Nooit is dat citaat duidelijker geworden dan bij elke voetstap van de klim. Terwijl ik omhoog, omhoog, omhoog steeg, was ik verbaasd dat, terwijl ik me concentreerde op elke ademhaling die werd verantwoord, mijn medegezellen grappen maakten, verhalen vertelden en het laatste nieuws uit elkaars leven inhaalden.
Mijn houding toen ik aan de vlucht begon, was om mezelf gewoon niet voor de gek te houden en er levend uit te komen - om mijn gezicht te redden. En toch, terwijl de kilometers zich uitstrekten, wonnen de vriendelijkheid, de aanmoediging en het joviale geklets van deze gespierde trekkers mij. Mijn muren kwamen naar beneden, en ja, ik was vernederd. Terwijl mijn benen luider schreeuwden en mijn spieren zich kilometer na kilometer aanspanden, bereikte ik de spreekwoordelijke hardlopersmuur en reikte naar hen toe.
En ze waren er. Nooit eerder heb ik ooit kunnen nadenken over wat iemand zou bezielen om een marathon te lopen, of voor supermensen – een ultramarathon, tot dat moment. Door mij te verrassen met verhalen over hun eigen individuele 'eerste keren', powerbars en snacks aan te bieden om te delen, met waterflessen naar links en rechts te zwaaien en zelfs verschillende (zij het zweterige) knuffels te geven, heb ik deze megagroep die mij aanvankelijk zo had geïntimideerd, nu zag ze duidelijk: een gemeenschap van vrienden. Een familie van krijgers.
Dus, vraag je, over tropisch en ruig terrein, in de hitte van Hawaï, kilometers na mijlen, heb jij wat nodig is? Ik durf te raden: ja, het enige wat je hoeft te doen is komen opdagen en stap voor stap je familie volgen. Een Powerbar inpakken kan ook geen kwaad....
door Andy Beth Miller
