Hardlopen met het Hawaï Ultra Running Team (H.U.R.T.)

Het laden van Oahu's tropische jungle terrein en zon verzengende temperaturen, H.U.R.T. (Hawaii Ultra Running Team) is een groep die de Energizer Bunny in verlegenheid brengt. Deze Ultra Marathoners testen uithoudingsvermogen, wilskracht en - sommigen zullen zelfs zeggen - waanzin. Ze blijven maar doorgaan, en doorgaan, en doorgaan. Denk je dat je hebt wat nodig is? Ontdek het nu, als ik een dag ga trainen met H.U.R.T. ohana (familie), op zoek naar wat dit extreme hardloopteam bezielt. Het eerste wat me opvalt als ik naar de geplande route rijd om mijn loopgroep te ontmoeten, is de glimlach en de sympathieke vertrouwdheid waarmee iedereen elkaar begroet. Ik moet toegeven dat ik had verwacht me meer dan een beetje minderwaardig te voelen toen ik uit mijn auto stapte om me voorzichtig bij de groep te voegen die stond te wachten om aan de loop te beginnen. Toch had ik geen tijd moeten verspillen aan mijn angst, want elke loper verwelkomde me met zoveel vriendelijkheid en aanmoediging. Ik kreeg te horen dat de tocht van vandaag een lus van 17 mijl zou zijn, en toen ik mijn mond opendeed om mijn excuses te maken en terug te keren naar de veilige, comfortabele omgeving van mijn auto, pakte de groep me unaniem bij de schouders en schudde zachtjes de angst en zelftwijfel uit me - met woorden van bevestiging. En zo begonnen we. Bill Rodgers, winnaar van vier Boston en vier NYC marathons, heeft ooit verklaard: "De marathon kan je nederig maken". Nooit is dat citaat duidelijker geworden dan met elke voetstap van de klim. Omhoog, omhoog, omhoog, ik was verbaasd dat, terwijl ik me concentreerde op het tellen van elke ademhaling, mijn reisgenoten grappen maakten, verhalen vertelden en bijpraten over het laatste nieuws in elkaars leven. Mijn houding bij het begin van de loop was om mezelf niet voor schut te zetten en er levend uit te komen - om mijn gezicht te redden. En toch, naarmate de kilometers vorderden, won ik van de vriendelijkheid, de aanmoediging en het joviale geplaag van deze stoere trekkers. Mijn muren vielen naar beneden, en ja, ik was nederig. Terwijl mijn benen harder schreeuwden en mijn spieren zich kilometer na kilometer aanspanden, bereikte ik die spreekwoordelijke lopersmuur en reikte naar hen. En ze waren er. Nooit eerder kon ik bevatten wat iemand bezielde om een marathon te lopen, of voor supermensen een ultramarathon, tot op dat moment. Ze vertelden me verhalen over hun eigen individuele "eerste keren", boden me energierepen en hardloopsnacks aan om te delen, zwaaiden links en rechts met waterflessen en gaven zelfs verschillende (zij het bezwete) knuffels. Deze megagroep die me aanvankelijk zo had geïntimideerd, zag ik nu duidelijk als een gemeenschap van vrienden. Een familie van strijders. Dus, vraag je, over tropisch en ruig terrein, in de hitte van Hawaï, over kilometers, heb je wat er nodig is? Ik waag een gok om ja te zeggen, alles wat je moet doen is opdagen, en stap voor stap, familie volgen.  Een energiereep meenemen kan ook geen kwaad.... door Andy Beth Miller