Deze wortels zitten diep
Speervissen is een eenzame onderneming. Stel je voor dat je zes meter onder het oceaanoppervlak zwemt, je lichaam in een spleet in het rif nestelt en vervolgens minutenlang ademloos en roerloos op de loer ligt tot een nietsvermoedende rifvis voorbij zwemt. Met een snelle trek aan de trekker prikt Kimi Werner, professionele freediver, speervisser en milieuactiviste, een vis door en stijgt met haar vangst naar de oppervlakte. Na een paar uur in het water heeft Kimi genoeg vis gevangen om haar familie en een paar vrienden en buren te voeden. Aan de andere kant van deze solosport is bijna al het andere dat Kimi doet gericht op het teruggeven aan haar gemeenschap, haar nieuwe familie en het delen van aloha bij elke gelegenheid onderweg.
--image_block_a--
Kimi heeft haar hele leven omringd door mensen die haar uiteenlopende passies delen. Ze groeide op met speervissen met haar vader langs ondiepe riffen van Maui. Na een culinaire opleiding en een periode als professioneel kunstenaar keerde Kimi voor inspiratie terug naar de zee. Deze keer trainde ze met 's werelds beste vrijduikers en speervissers.
“Ik begon te werken met deze eliteduikers, deze vroegere nationale kampioenen die over dit enthousiaste meisje hoorden, en zij trainden mij”, legt Kimi uit. “Ik heb ongeveer drie jaar met hen gedoken. Ik heb zoveel geleerd en ben zo dankbaar. Ze leerden me hoe ik met de vaardigheden het onbekende in kon gaan en er nog veel meer mee kon doen. In 2008 besefte ik dat ik wilde proberen te concurreren om te zien hoe ik het zou doen naast de beste van het land, en ik wilde winnen en dan omdraaien en de jongens bedanken die mij les hebben gegeven.
Ze stelde haar harde werk op de proef en won in 2008 de Amerikaanse nationale kampioenschappen onderwatervissen. Deze prestatie veranderde haar levensloop. Kimi ging over de hele wereld reizen, duiken en vissen om meer te leren over andere culturen, hoe andere plaatsen hun natuurlijke hulpbronnen beheren en duurzame jacht beoefenen.
Tussen de internationale uitstapjes door, toen Kimi weer thuis was op Hawaï, richtte ze haar aandacht op het opbouwen van een nieuwe gemeenschap van gepassioneerde foodies die de voedselzekerheid in de staat Aloha bevorderden. Kimi gaf het goede voorbeeld en deelde haar vangst zonder iets terug te verwachten, maar toch bleven er groenten en fruit bij haar op de stoep verschijnen. Al snel werkte Kimi samen met lokale boerderijen en gelijkgestemde chef-koks om Hawaï's 'van boer tot bord'-beweging en lokale netwerken voor het delen van voedsel op de eilanden te helpen stimuleren.
In het hart van haar reis is 'ohana altijd Kimi's meest gewaardeerde bron van vreugde en aloha geweest. Kimi is onlangs getrouwd en viert de geboorte van haar zoon, Buddy, en is overgestapt op het vestigen van wortels en het vieren van haar nieuwste gemeenschap, haar directe familie.
"Buddy houdt van de oceaan en ik kan niet wachten om de vreugde die het mij geeft met hem te delen", zegt Kimi. “Dat is wat mijn ouders mij gaven toen ik jong was. Ik wil dat hij de bron kent van dingen als het voedsel dat we eten, het zien groeien van een tuin of het zwemmen in de oceaan. Ik wil hem helpen een goedhartig, respectvol mens te worden die waardeert, weet en liefheeft waar hij vandaan komt en wat het oplevert.”
Met de verantwoordelijkheden van het moederschap heeft Kimi niet de tijd om elke dag urenlang het water in te gaan om op vis te jagen, maar dankzij de gemeenschap en het netwerk voor het delen van voedsel dat ze heeft gecreëerd, kan Kimi nog steeds het grootste deel van hun voedsel bemachtigen. van iemand die ervoor groeide, ving of ernaar zocht. Via aloha maakt ze gebruik van een harmonieuze cyclus van duurzaamheid, een cyclus die de grens tussen individu en gemeenschap vervaagt.
In een tijd waarin veel aandacht wordt besteed aan de ontwikkeling van het ‘hele kind’, getuigt Kimi van de positiviteit en vreugde die voortkomt uit het leven als ‘hele volwassene’.
“Ik heb zoveel jaren besteed aan het horizontaal uitbreiden van mijn bereik – ik had zoveel verschillende passies en gemeenschappen waarmee ik een sterke band voelde. Als het goed was, wilde ik het doen”, zegt Kimi. “Ik zwom met orka’s en bestudeerde rifhabitats, maar ik begon een aantrekkingskracht naar huis te voelen, om verticaal en naar binnen uit te breiden en wortels te laten groeien. Thuis werd het ding waarmee ik verbinding wilde maken. Vroeger moest ik de hele wereld rondreizen om te vinden wat ik zocht, en nu, met mijn zoontje, heb ik het gevoel dat ik de hele wereld in mijn armen heb en dat dit alles is wat ik nodig heb.”
